Επικήδειος λόγος του Υπουργού Άμυνας στην κηδεία των οστών του αγνοούμενου Παναγιώτη Χατζηπαντελή

Επικήδειος λόγος του Υπουργού Άμυνας στην κηδεία

των οστών του αγνοούμενου Παναγιώτη Χατζηπαντελή

Με αισθήματα ανείπωτης θλίψης και βαθύτατου πένθους, συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ, στον Ιερό Ναό Τιμίου Προδρόμου, για να κηδεύσουμε και να συνοδεύσουμε στην τελευταία του κατοικία τον άξιο γόνο της κοινότητας Λευκονοίκου, Παναγιώτη Χατζηπαντελή.

Μαζί με τους υπόλοιπους ήρωες που πολέμησαν και θυσιάστηκαν για την πατρίδα, κατά τη διάρκεια μιας τραγικής περιόδου, έρχεται να προστεθεί σήμερα ακόμα ένας ηρωικά πεσόντας.

Η ανάμνηση του Παναγιώτη θα παραμείνει ζωντανή στα πρόσωπα των συγγενών, των φίλων και ολόκληρου του Κυπριακού Ελληνισμού, ως υπενθύμιση των οδυνηρών στιγμών της ιστορικής μας πορείας, αλλά και ως ανεξάντλητη πηγή δύναμης, εγκαρτέρησης και επιμονής.

Μέσα από τον πόνο, το δάκρυ και τα αναπάντητα γιατί, η θυσία του Παναγιώτη, καθώς και όλων των άλλων ηρώων της κυπριακής τραγωδίας, θα αναζωπυρώνει τη φλόγα που θα κρατά άσβεστο τον πόθο για επιστροφή στο αγαπημένο μας Λευκόνοικο και στα άλλα σκλαβωμένα μέρη μας και θα ενισχύει τη θέληση για συνέχιση του αγώνα μέχρι την τελική δικαίωση της πατρίδας μας.

Όμως σήμερα ήρθαμε εδώ για μιλήσουμε για σένα Παναγιώτη. Για σένα που άφησες τόσο νωρίς τα εγκόσμια, αναζητώντας τα μονοπάτια της λευτεριάς. Ακολουθώντας το δρόμο της καθήκοντος και της εθνικής αξιοπρέπειας.

Που στο κάλεσμα της ματωμένης σου πατρίδας προσέτρεξες, χωρίς δεύτερη σκέψη στη πρώτη γραμμή του αγώνα για να υπερασπιστείς τα δίκαια του Ελληνισμού, σε αυτή την ακριτική γη. Που δεν δείλιασες στιγμή μπροστά στο θάνατο αλλά παρέμεινες ορθός μέχρι τέλους.

Και πρέπει τιμή αληθινή τιμή σε εκείνους «όπου στην ζωή των», όπως μας υποδεικνύει ο Καβάφης, «όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες, ποτέ από το χρέος μη κινούντες».

Σε όλους του ηρωικά πεσόντες αγνοουμένους μας της τουρκικής εισβολής του 1974, σε όλους όσοι δεν λογάριασαν τον κίνδυνο. Όχι από αφέλεια ή άγνοια, αλλά από μια εσώτερη ανάγκη προσφοράς και αίσθημα ευθύνης έναντι της πατρίδας.

Οι ήρωες, προχωρούν στα σκοτεινά, μας υποβάλλει ο Σεφέρης, γιατί προχωρούν με αφετηρία και προορισμό το άγνωστο, δίχως την προσδοκία προσωπικού οφέλους, δίχως κανένα αντάλλαγμα. Ξεκινούν από το άγνωστο και φθάνουν στο άγνωστο.

Είναι, όπως έχω πει, μια βαθύτερη εσωτερική ανάγκη που παρακινεί τον ήρωα. Μια ανάγκη σμιλευμένη μέσα στο πνεύμα της εποχής. Μια ανάγκη, εν τέλει, που επικαθορίζεται από τον χαρακτήρα του ήρωα.

«Ήθος ανθρώπω δαίμων» είχε πει ο Ηράκλειτος.

Γιατί ακριβώς το ήθος, ο χαρακτήρας, είναι αυτός που επικαθορίζει τη συμπεριφορά και τις πράξεις μας.

Ο Παναγιώτης Χατζηπαντελή, λοιπόν, γεννηθείς το 1951, στο Λευκόνοικο, είχε σμιλευτεί μέσα στο πνεύμα της εποχής, μέσα στις συλλογικές διεκδικήσεις και αγωνίες του Κυπριακού Ελληνισμού. Είχε υπηρετήσει μάλιστα τη στρατιωτική του θητεία στις Δυνάμεις Καταδρομών.

Το καλοκαίρι του 1974, όντας φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, βρισκόταν στην Κύπρο για την καλοκαιρινή ανάπαυλα από το διάβασμα των σπουδών.

Στις 20 Ιουλίου, όμως, την αποφράδα εκείνη μέρα που άρχιζε η τουρκική εισβολή προσέτρεξε αμέσως να καταταγεί ως έφεδρος για να υπηρετήσει την πατρίδα. Τοποθετήθηκε στο 398 Τάγμα Πεζικού και από εκεί γίνεται μέρος της ηρωικής περιπέτειας των ανδρών του τάγματος.

Το 398 Τάγμα Πεζικού, λοιπόν, στις 20 Ιουλίου του 1974 κινήθηκε από περιοχή πλησίον του χωριού Κυθρέα και το απόγευμα εκτέλεσε επιθετική ενέργεια, καταλαμβάνοντας μέχρι τις πρώτες βραδινές ώρες το χωριό Επηχώ.

Ακολούθως, συνέχισε την επιθετική του ενέργεια προς την περιοχή Πέτρα του Διγενή, όπου ήρθε σε επαφή με το 305 Τάγμα Επιστρατεύσεως.

Την επόμενη μέρα οι δύο Μονάδες επιτέθηκαν ταυτόχρονα κατά του χωριού Τζιάος, στο οποίο βρίσκονταν εγκατεστημένες ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις των Τουρκοκυπρίων. Το χωριό καταλήφθηκε στις 22 Ιουλίου το μεσημέρι.

Το 398 Τάγμα Πεζικού παρέμεινε στην περιοχή μέχρι τη Β’ Φάση της τουρκικής εισβολής.

Ο Παναγιώτης μαζί με άλλους άνδρες της Μονάδος επάνδρωσαν θέσεις σε ύψωμα βόρεια της Μονής του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

Χαράματα της 14^ης Αυγούστου, οι επιχειρήσεις επανήρχησαν με μεγαλύτερη σφοδρότητα αφού τα τουρκικά στρατεύματα ενισχύθηκαν με αρματικό υλικό και άλλα βαρέα όπλα και εξαπέλυσαν μεγάλη και συντονισμένη επίθεση εναντίον όλων των θέσεων της Εθνικής Φρουράς.

Παρά την αντίσταση των ανδρών μας, τα τουρκικά στρατεύματα εκμεταλλευόμενα την αριθμητική τους υπεροχή, αλλά κυρίως την πολεμική τους αεροπορία και τον μεγάλο αριθμό αρμάτων μάχης, λίγο πριν το μεσημέρι της ίδιας μέρας, διέσπασαν τις αμυντικές γραμμές των δυνάμεων της Εθνικής Φρουράς.

Παρά τις προσπάθειες του Διοικητή για σύμπτυξη του Τάγματος, ήταν πολύ αργά. Σύντομα τα τουρκικά στρατεύματα περικύκλωσαν τις δυνάμεις της Εθνικής Φρουράς.

Στις 16 Αυγούστου του 1974, ο Παναγιώτης Χατζηπαντελή θεάθηκε μαζί με άλλους δύο στρατιώτες να κινούνται στην περιοχή του Κουτσοβέντη, όταν πλέον η περιοχή βρισκόταν υπό τον έλεγχο των τουρκικών στρατευμάτων. Εκεί άφησε και το τελευταίο του ίχνος.

Έπρεπε να περάσουν τέσσερεις δεκαετίες προκειμένου να εντοπιστούν τα οστά του στην περιοχή αυτή, στο πλαίσιο του προγράμματος εκταφών και αναγνώρισης οστών της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων.

Έτσι, με καθυστέρηση 40 χρόνων αποδίδουμε σήμερα τις πρέπουσες τιμές και αποτίουμε τον οφειλόμενο φόρο ευγνωμοσύνης για την προσφορά του Παναγιώτη Χατζηπαντελή προς την πατρίδα.

Αποχαιρετούμε σήμερα ένα αγνό πατριώτη, που έθεσε το εμείς πάνω από το εγώ, που υπερέβη κάθε προσωπικό συμφέρον και κάθε ανθρώπινη μέριμνα και πολέμησε με σθένος για την ελευθερία, πεθαίνοντας υπέρ πίστεως και πατρίδος, περνώντας στο Πάνθεο των αθανάτων της Κύπρου.

Προς την οικογένεια και τους συγγενείς του Παναγιώτη εκφράζουμε την αμέριστη συμπαράσταση και εκτίμηση της πολιτείας για τη θυσία του δικού τους ανθρώπου, που από σήμερα γίνεται και δικός μας. Καταγράφεται με χρυσά γράμματα στις δέλτους της ένδοξης ιστορίας αγώνων και θυσιών του Ελληνισμού.

Η σημερινή τελετή και ο ενταφιασμός των οστών των ηρώων μας, με τις τιμές που τους αρμόζει, αποτελεί την ελάχιστη ένδειξη του οφειλόμενου σεβασμού και χρέους της πολιτείας και προσφέρει την ελάχιστη δικαίωση και ικανοποίηση για τις οικογένειες.

Στις οικογένειες που βίωσαν με τον σκληρότερο τρόπο τον όλεθρο της τουρκικής εισβολής. Που ένιωσαν τον πόνο και την οδύνη που προκαλεί η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου και η παντελής έλλειψη στοιχείων. Που θρήνησαν τον χαμό δικών τους ανθρώπων ξανά και ξανά, βιώνοντας για 40 χρόνια το δράμα της διακρίβωσης της τύχης των αγνοουμένων τους προσώπων, σε μια ανείπωτη δοκιμασία μετεωρισμού μεταξύ ζωής και θανάτου.

Συγγενείς και φίλοι του ήρωα Παναγιώτη Χατζηπαντελή,

Τη σύντομη παρουσία του δικού σας ανθρώπου σε αυτόν τον κόσμο, ολοκλήρωσε με απαράμιλλο τρόπο η θυσία και ο ένδοξος θάνατός του.

«Μέτρον βίου το καλόν, ου το του χρόνου μήκος» , μας διδάσκουν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.

Γιατί μεγαλύτερη σημασία, δεν έχει πόσα χρόνια ζει κανείς, αλλά κυρίως πως καταξιώνει εμπράκτως την πρόσκαιρη παρουσία του στη ζωή.

Για αυτό πρέπει να είστε υπερήφανοι για τον Παναγιώτη. Όπως περήφανη αισθάνεται και ολόκληρη η κοινότητα του Λευκονοίκου, αλλά και όλη η Κύπρος.

Ο Παναγιώτης ανέβηκε ολόρθος τα δαφνοστόλιστα σκαλοπάτια της αθανασίας και οδηγήθηκε στα υψηλότερα δώματα της ανέφελης νεότητας.

Η λαμπερή ηρωική του μορφή θα φωτίζει για πάντα τις ψυχές μας και θα μας υποδεικνύει το δρόμο μέχρι την τελική δικαίωση της πατρίδας μας.

Η μνήμη του, ανεξάντλητη κληρονομιά, θα αποτελεί πηγή δύναμης και καρτερίας, θα ενδυναμώνει και θα εμψυχώνει τη καθεμιά και τον καθένα μας, μέχρι τη μέρα του γυρισμού στο αγαπημένο μας Λευκόνοικο και σε όλα τα σκλαβωμένη μέρη μας.

Αιωνία ας είναι η μνήμη σου Παναγιώτη. Η πατρίδα θα σε ευγνωμονεί για πάντα.