Με
απέραντο σεβασμό προσήλθαμε σήμερα εδώ, στον Ιερό Ναό Παναγίας Οδηγήτριας στη
Γαλάτα, για το ετήσιο μνημόσυνο του αγωνιστή της δημοκρατίας και της ελευθερίας
Πάμπου Κουκκουλαρίδη.
Η
απότιση τιμής και ευγνωμοσύνης σε όσους ανάλωσαν τη ζωή τους στην προσφορά για
την πατρίδα είναι επιβαλλόμενο χρέος. Το χρέος αυτό γίνεται ακόμα πιο επιτακτικό
μέσα στις κρίσιμες συνθήκες που διέρχεται η Κύπρος. Μια μοιρασμένη πατρίδα, με
το μίασμα της 40χρονης τουρκικής στρατιωτικής κατοχής να απειλεί τη φυσική και
εθνική επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού. Γιατί χρειαζόμαστε φωτεινά
παραδείγματα εκδαπάνησης μιας ολόκληρης ζωής, θυσιών και προσφοράς, όπως ήταν τα
έργα, οι ημέρες και η πορεία μιας ολόκληρης ζωής του Πάμπου Κουκουλαρίδη. Χωρίς
υπολογισμό δυσκολιών, ταλαιπωριών και θυσιών στην υπηρεσία της πατρίδας και του
λαού.
Ο
Χαράλαμπος Κουκουλαρίδης γεννήθηκε στη Γαλάτα της επαρχίας Λευκωσίας, στις 15
Ιανουαρίου 1939. Αποφοίτησε από το
Γυμνάσιο Σολέας το 1957.
Κατά
τη διάρκεια του Απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59 και μόλις σε ηλικία 17
χρονών εντάχθηκε σε ομάδες Κυπρίων Ανταρτών. Ήταν επικηρυγμένος από τους Άγγλους
με το ποσό των πέντε χιλιάδων λιρών μέχρι το τέλος του απελευθερωτικού
αγώνα.
Το
1957 μετέβη στην Εθνική Ακαδημία Σωματικής Αγωγής στην Αθήνα από όπου αποφοίτησε
το 1963 με «Λίαν Καλώς». Ακολούθως διορίστηκε ως καθηγητής Σωματικής Αγωγής στο
Γυμνάσιο Σολέας.
Κατά
τη διάρκεια της τουρκικής ανταρσίας, το 1963, ανέλαβε καθήκοντα λοχαγού και είχε
τη γενική ευθύνη της περιοχής Σολέας μέχρι το 1965 που ιδρύθηκε η Εθνική
Φρουρά.
Το
1967 νυμφεύτηκε την Ήβη Ιορδάνου με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον Γιάννο
και τον Δάνη.
Συνειδητός
δημοκράτης και αφοσιωμένος συνεργάτης του Προέδρου Μακαρίου, έγκαιρα αντιλήφθηκε
τον υπονομευτικό ρόλο της χούντας και των εδώ πρακτόρων της και στρατεύθηκε
δίπλα στον Μακάριο και το δημοκρατικό κίνημα για την προάσπιση της δημοκρατικής
νομιμότητας.
Συνέχισε
να υπηρετεί ως καθηγητής Σωματικής Αγωγής στο Γυμνάσιο Σολέας μέχρι το 1979.
Ανέδειξε αρκετούς πρωταθλητές, οι οποίοι διέπρεψαν σε παγκύπριους αγώνες. Το
1977 προήχθη σε Βοηθό Γυμνασιάρχη και συνέχισε να υπηρετεί ως εκπαιδευτικός στο
Γυμνάσιο Σολέας. Αργότερα προήχθη σε Γυμνασιάρχη.
Υπήρξε
στενός και αφοσιωμένος συνεργάτης του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου από τα χρόνια του
απελευθερωτικού αγώνα του 1955-59. Το 1976 πρωτοστάτησε, μαζί με τον αείμνηστο
Σπύρο Κυπριανού, στην ίδρυση της Δημοκρατικής Παράταξης.
Το
1979 αποσπάστηκε στην Προεδρία της Δημοκρατίας και διορίστηκε ως Σύμβουλος του
Προέδρου για θέματα Ασφάλειας και Πληροφοριών μέχρι το 1985.
Το
1986 διορίστηκε στη θέση του Γενικού Διευθυντή του Κυπριακού Οργανισμού
Αθλητισμού (ΚΟΑ), θέση από την οποία επέδειξε πλούσιο έργο και δράση σε όλους
τους τομείς του αθλητισμού.
Απεβίωσε
στις 26 Μαρτίου 1997, μετά από άνιση μάχη με την επάρατη νόσο, σε ηλικία 58
ετών.
Του
απονεμήθηκαν πολλές μεταθανάτιες τιμές, τόσο για τον πρωταγωνιστικό του ρόλο
στην Αντίσταση για την προάσπιση της Δημοκρατίας, όσο και για την πλούσια
προσφορά του στον κυπριακό αθλητισμό.
Δύσκολοι
καιροί για την πατρίδα μας. Και όπως συμβαίνει πάντοτε και παντού στις ώρες της
δυσκολίας, η ψυχή του ανθρώπου νοιώθει την ανάγκη να επιστρέψει στις ρίζες, στις
πηγές της. Έτσι και η ψυχή μας στρέφεται με νοσταλγία και αναζήτηση σε
ξεχωριστούς ανθρώπους που υπήρξαν πηγή έμπνευσης και σύμβολο πίστης στο μεγάλο
αγώνα της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας.
Ένας
τέτοιος ξεχωριστός άνθρωπος ήταν ο Πάμπος Κουκκουλαρίδης. Προσωπικά θεωρώ
εξαιρετική τύχη που αξιώθηκα να τον γνωρίσω και να συνεργαστώ μαζί του στις
δύσκολες ώρες της κυπριακής ιστορίας. Ένα σπουδαίο άνθρωπο που ενσάρκωνε, όσο
λίγοι, αρετές κατ’ εξοχήν ελληνικές: την ανθρωπιά, το φιλότιμο, τη φιλία, τη
λεβεντιά. Σε ένα κόσμο που στέγνωσε η
καρδιά του από αγάπη, σε ένα κόσμο που η φιλία στηρίζεται στα σαθρά βάθρα της
ιδιοτέλειας και της διαπλοκής, που η λεβεντιά έγινε συνώνυμο της προπέτειας και
το φιλότιμο είδος πολυτέλειας, απουσίες όπως αυτή του Πάμπου γίνονται ακόμα πιο
αισθητές.
Ο
Πάμπος Κουκκουλαρίδης ήταν ο άνθρωπος που έδινε το πραγματικό και αληθινό νόημα
στη φιλία. Η ανθρωπιά του ήταν χωρίς τέλος. Του ήταν αδύνατο να αρνηθεί τη
συμπαράστασή του, γνήσια και αληθινή σε όσους του τη ζητούσαν, ακόμη και αν δεν
τους γνώριζε, ακόμα και αν οι ίδιοι θεωρούσαν πως ήταν με τον ένα ή τον άλλο
τρόπο «αντίπαλοι» του.
Οι
πιο χαρακτηριστικές ελληνικές αρετές του ήταν η λεβεντιά και το φιλότιμο με
ό,τι αυτές σημαίνουν ή με όσα μπορεί
κανείς να αποδώσει με αυτές. Ανεπιτήδευτος λαϊκός, αυθεντικός, αυθόρμητος,
τίμιος, γενναιόδωρος, όλα μαζί ένα κράμα, που σε έκαναν να νοιώθεις πως είναι ο
δικός σου άνθρωπος.
Όπως
ο καθένας έχει το δικό του μέτρο για τις ιδέες και τις αξίες της ζωής, έτσι και
ο Πάμπος είχε το δικό του αλάθητο μέτρο. Ιεράρχησε σωστά τις αξίες, πολέμησε και
αναλώθηκε γι’ αυτές. Την αξιοπρέπεια
του ανθρώπου θεώρησε κορωνίδα των αξιών και εφόσον αυτή ήταν ασύμβατη με την
αποικιοκρατική σκλαβιά αγωνίστηκε γι’ αυτήν βγαίνοντας από την ηλικία των
δεκαεπτά χρόνων αντάρτης στα βουνά.
Κρίνοντας
πως η δημοκρατία είναι ύψιστη αξία, όταν αυτή υπονομευόταν από τη Χούντα των
Αθηνών και τα εδώ μίσθαρνα τους όργανα, κράτησε την ίδια αγωνιστική στάση. Αυτός ήταν ο δρόμος του. Ο δρόμος ξεκίνησε
με τον όρκο της ΕΟΚΑ. Ο δρόμος που τον οδήγησε αντάρτη στα βουνά, ο δρόμος που
τον οδήγησε εθελοντή και μπροστάρη στον αγώνα για προστασία της πατρίδας του από
τις τουρκικές επιβουλές, ήταν ο ίδιος δρόμος που τον οδήγησε στον αντιχουντικό
αγώνα και στην αντίσταση.
Πέρασαν
δεκαεπτά χρόνια από τότε που ο Πάμπος Κουκκουλαρίδης δεν είναι πια κοντά μας. Δεκαεπτά χρόνια από
τότε που χάσαμε ένα άνθρωπο σπάνιου ήθους, ευρείας παιδείας και πνευματικών
αναζητήσεων. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την
προσφορά του και το έργο του που συνδύαζε το λογισμό με το όνειρο. Η απώλεια του
υπήρξε μεγάλη για όλους και άφησε δυσαναπλήρωτο κενό στην αγαπημένη του
οικογένεια, στα αδέλφια του και σε όλους τους συγγενείς. Στον καθένα που τον
γνώρισε. Πιστεύω πως και εσείς, οι αγαπημένοι του συναγωνιστές, οι αγαπημένοι
του χωριανοί και όλοι οι Σολιάτες νοιώθετε περήφανοι που μεγαλώσατε ένα τέτοιο
άντρα.
Παραμυθία
για την αγαπημένη του οικογένεια ας είναι η γνώση πως αντίθετη με την έκταση της
ζωής, ήταν η ένταση και ο πλούτος της. Σήμερα όλοι εμείς μνημονεύουμε τον Πάμπο
Κουκκουλαρίδη, το σημαντικό άνθρωπο που απεχθανόταν τα μεγάλα λόγια και
προτιμούσε τις πράξεις και μια ολοκληρωμένη στάση ζωής. Το δάσκαλο που μας έδωσε
μαθήματα ανθρωπιάς, ήθους, αλληλεγγύης. Τον συνεπή και ανιδιοτελή δημοκράτη. Τον
αυθεντικό οραματιστή που δεν ζήτησε ποτέ του να εξαργυρώσει την προσφορά του.
Τον καταδεκτικό σοφό που δεν έμενε μονάχα στις εκτενείς αναλύσεις και στις
περισπούδαστες θεωρίες, αλλά τις έκανε πράξη στην καθημερινή ζωή του, όπου ήταν
έτοιμος να ακούσει τον καθένα ήρεμος και υπομονετικός, να του αφιερώσει χρόνο
και να τον εμπνεύσει χωρίς να λογαριάζει το μορφωτικό επίπεδο του. Τον μαχητή της ζωής που ήξερε να δίνει μάχες
όρθιος -όπως όρθιος αντιμετώπισε την αρρώστια- μάχες για τις μεγάλες αξίες και
τα ιδανικά της ανθρωπιάς και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Το κυπαρίσσι του
ήθους, που έζησε όλη του τη ζωή στο πρώτο πληθυντικό, στο «εμείς», που ήξερε να
πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα και να κρατά αποστάσεις από πολυθρόνες, τιμές, δόξες
και αξιώματα και να προτιμά να μένει αφανής, ουσιαστικός, σεμνός , ακέραιος και
φιλικός με μια καρδιά ανοικτή για όλους. Ιδιαίτερα τον ευχαριστούμε γιατί
καταξίωσε τον εαυτό του και χάρισε στην οικογένεια και τον τόπο του την πιο
μεγάλη και αγαθή κληρονομιά: μνήμη αγαθή και αγέραστη.
Έφυγε
χωρίς να δει την Κύπρο ελεύθερη. Σήμερα
που η Κύπρος διέρχεται και πάλι κρίσιμες στιγμές, που οι απειλές για την ανακοπή
της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού σε αυτά τα χώματα είναι ορατές και
άμεσες, το παράδειγμα ήθους και αγωνιστικής στάσης του Πάμπου Κουκκουλαρίδη είναι όσο ποτέ άλλοτε αναγκαίο.
Ο
Πάμπος Κουκκουλαρίδης πίστευε σε μια Κύπρο και σε ένα έθνος της δημοκρατίας, της
ελευθερίας, της εθνικής αξιοπρέπειας. Μπροστά στα τείχη που υψώνουν μπροστά μας
οι κάθε λογής κήρυκες της ηττοπάθειας
και της παραίτησης, ο Πάμπος Κουκκουλαρίδης υπάκουε στο μήνυμα που
έρχεται από τα βάθη των αιώνων της ελληνικής ιστορίας, «Εις οιωνός άριστος
αμύνεσθαι περί πάτρης». Το ίδιο και εμείς σήμερα. Αρνούμαστε να ακούσουμε τις σειρήνες του
ρεαλισμού, της προσαρμογής και της παράδοσης. Πορευόμαστε προς τα τείχη που
εμποδίζουν την εκπλήρωση του πατριωτικού μας καθήκοντος. Βαδίζουμε τον δρόμο της αξιοπρέπειας και της
τιμής, για να τα ξεπεράσουμε και να υψώσουμε τα λάβαρα της ελευθερίας, της
δημοκρατίας και της εθνικής και κοινωνικής προκοπής.
Αυτό
είναι το καλύτερο μνημόσυνο για τον αείμνηστο Πάμπο Κουκκουλαρίδη.
________________
