Επικήδειος λόγος του Υπουργού Άμυνας κ. Φώτη Φωτίου στην
κηδεία του πεσόντος κατά την τουρκική εισβολή
Στέλιου Χριστόφορου
(Πέμπτη, 04
Ιουλίου 2013 στις 05.00 μ.μ, στον Ιερό Ναό Αγίου Παντελεήμονα στον Αρχάγγελο)
Μετά από τριάντα εννέα χρόνια αγωνίας και πόνου,
συμμετέχουμε με συγκλονισμό και συναίσθημα βαθιάς ευλάβειας στην εξόδιο
ακολουθία ενός ακόμα πεσόντα της τουρκικής εισβολής του 1974. Σήμερα, εδώ στον
Ιερό Ναό του Αγίου Παντελεήμονα, επιτελώντας χρέος τιμής, κηδεύουμε τον ήρωα
Στέλιο Χριστοφόρου του Μιχαήλ, στην απουσία των γονιών του που έφυγαν από τη
ζωή με τον καημό του αγνοούμενου γιού τους.
Η ταφή των λειψάνων του Στέλιου, αναμφίβολα θέτει τέλος
στο μαρτύριο της προσμονής και της αβεβαιότητας, το οποίο βίωσαν τα αδέλφια
του, Ελένη, Παρασκευή, Φανή, Λυδία και Σαββάκης, καθώς και οι υπόλοιποι
συγγενείς και οι φίλοι του, που επιτέλους θα αισθανθούν την ικανοποίηση μιας
αξιοπρεπούς κηδείας.
Βαριά η ευθύνη και δυσβάστακτο το βάρος να απευθύνει
κάποιος τον αποχαιρετιστήριο λόγο, τριάντα εννέα χρόνια μετά, σε έναν κορυφαίο
της αντίστασης κατά της τουρκικής εισβολής του 1974. Να μιλήσει και να
αποχαιρετήσει με τόση καθυστέρηση, τον Στέλιο, ένα ακόμη μάρτυρα της
ελευθερίας, ένα ακόμη ήρωα του δράματος της μεγάλης συμφοράς του κυπριακού
ελληνισμού που, μετά τη θυσία του, παρέμεινε στο προσκήνιο της ιστορικής μνήμης
άταφος στο χρόνο της αγωνίας, στον τρόμο της άγνοιας της μοίρας του. Εγχείρημα
δύσκολο, ειδικότερα όταν η εθνική ταπείνωση της κατοχής είναι παρούσα και το
κάλεσμα της ευθύνης συνεχίζει να οριοθετεί την πορεία μας. Τι να πούμε και τι
να παραλείψουμε; Την εσχάτη προδοσία και τη βαρβαρότητα του τουρκικού
εγκλήματος; Tην επί
τριάντα εννέα χρόνια ανοχή της τουρκικής ανομίας; Ή την επίδειξη της διεθνούς
υποκρισίας;
Μια αναδρομή στη σύντομη ζωή και στον αγώνα του Στέλιου
που έφυγε νωρίς, περιφέροντας με καρτερία και περηφάνια τα φανερά και αθέατα
τραύματα μιας εποχής που ανακυκλώνεται από τότε τυραννικά, αναζητώντας λύτρωση
και κάθαρση, είναι η ελάχιστη τιμή που μπορούμε να του προσφέρουμε.
Ο Στέλιος Χριστοφόρου γεννήθηκε στις 4 Απριλίου του 1955
στον Τράχωνα. Ήταν το πέμπτο από τα έξι παιδιά της οικογένειας του Μιχάλη και
της Μαρίτσας Χριστοφόρου.
Το Γενάρη του 1973 κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά για να
υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Μετά τη βασική του εκπαίδευση,
τοποθετήθηκε στον 1ο Λόχο του 361 Τάγματος Πεζικού με έδρα το
Συγχαρί.
Η πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής βρίσκει τον Στέλιο να
επανδρώνει το φυλάκιο στην περιοχή του κατεχόμενου Δικώμου. Μετά το πέρας της
πρώτης φάσης και της κατάληψης της περιοχής Δικώμου – Συγχαρίου από τα τουρκικά
στρατεύματα, το 361 Τάγμα Πεζικού μετακινήθηκε στην Κυθρέα, όπου και
εγκαταστάθηκε αμυντικά. Στις 13 Αυγούστου μετακινείται στην περιοχή Παχυάμμου –
Κερύνειας, επανδρώνοντας φυλάκια και πολυβολεία στην περιοχή Παχυάμμου – Αγίου
Επικτήτου. Στις 14 Αυγούστου 1974, με την έναρξη της δεύτερης φάσης της
τουρκικής εισβολής, το 361 Τάγμα Πεζικού δέχεται μεγάλη και συντονισμένη
επίθεση από τα τουρκικά στρατεύματα. Μετά από σκληρές και άνισες μάχες των
ανδρών του με τις αριθμητικά υπέρτερες και καλύτερα εξοπλισμένες τουρκικές
δυνάμεις, διατάχθηκε οπισθοχώρηση και ανασύνταξη σε ύψωμα στην περιοχή
Κλεπίνης.
Ο Στέλιος, από την ώρα της οπισθοχώρησης από την περιοχή
Παχυάμμου, δεν έδωσε σημεία ζωής και η τύχη του αγνοείτο. Έκτοτε το όνομα του
γράφτηκε στον μακρύ κατάλογο των αγνοουμένων. Πρόσφατα, τα οστά του βρέθηκαν σε
περιοχή κοντά του τουρκοκυπριακό χωριό Κορνόκηπος της επαρχίας Αμμοχώστου.
Το δράμα του Στέλιου είναι το δράμα της πατρίδας μας. Ο
λαός μας ζει αυτό το δράμα 39 χρόνια τώρα. Ζει την αδικία, τη σκλαβιά. Τη
σκλαβιά που πατά τα στήθια της Κύπρου μας, που πνίγει τα όνειρα, που νεκρώνει
πολλές φορές τις προσδοκίες κάτω από τις βαριές πλάκες της απογοήτευσης.
Σήμερα, χρόνια μετά την ηρωική θυσία του, τα αποτελέσματα
της εισβολής εξακολουθούν να υφίστανται και να απειλούν με ολοκληρωτικό εθνικό
αφανισμό την Κύπρο και τον λαό μας. Οι πρόσφυγες, οι αγνοούμενοι, οι
εγκλωβισμένοι, συνεχίζουν να αποτελούν την καθημερινή δραματική υπόμνηση της
εθνικής συμφοράς και μας υποδεικνύουν το μεγάλο χρέος για απελευθέρωση της
πατρίδας μας. Στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από τα τραγικά γεγονότα του
1974, η Τουρκία όχι μόνο παραμένει αδιάλλακτη, αλλά με μια σειρά ενεργειών,
έχει κλιμακώσει την προκλητική της στάση.
Δυστυχώς, οι διαχρονικές προσεγγίσεις της Τουρκίας στο
κυπριακό πρόβλημα, προνοούν την αναγνώριση δύο κρατών, ενέργειες που
παραπέμπουν σε ολοκλήρωση του εγκλήματος της εισβολής και των τετελεσμένων της
κατοχής. Οι θέσεις αυτές μας βρίσκουν κάθετα αντίθετους. Η παραβίαση κάθε
δημοκρατικής έννοιας και κανόνα διεθνούς δικαίου δεν σχετίζεται με τις
καταστατικές αποφάσεις, τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και τις προσδοκίες του λαού μας. Οι
καθημερινές κλιμακούμενες προκλήσεις της Τουρκίας που στοχεύουν στην αμφισβήτηση
των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και εποφθαλμιούν τον εθνικό μας πλούτο,
δεικνύουν τις πραγματικές της βλέψεις. Με απροκάλυπτες απειλές και ενέργειες δυναμιτίζει
την ασφάλεια και τη σταθερότητα στην περιοχή μας.
Τα κεφάλαια για εναρμόνιση της Τουρκίας με το ευρωπαϊκό
κεκτημένο, πρέπει να είναι αλληλένδετα των πράξεων και των σχεδιασμών της.
Αλληλένδετα με ουσιαστική αλλαγή στάσης στο κυπριακό πρόβλημα. Χειροπιαστές
κινήσεις που να αποδεικνύουν προθέσεις έναρξης πραγματικού διαλόγου και όχι
πρόσκαιρα πυροτεχνήματα κερδοσκοπίας και αναγνώρισης των εγκληματικών της
πράξεων. Γι’ αυτό προτείναμε την άνευ όρων επιστροφή της πόλης της Αμμοχώστου
στους νόμιμους κατοίκους της, δίνοντας μοναδική ευκαιρία στην άλλη πλευρά να
αποδείξει τα όσα διαμηνύει με λόγια στα διεθνή βήματα. Για να ωθήσουμε τη
διαδικασία των συνομιλιών πέραν των συνηθισμένων πλαισίων και των αποτυχημένων
συνταγών του παρελθόντος. Για να δώσουμε όραμα και ελπίδα στο λαό μας.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, προτάσσουμε την αποφασιστικότητα
και την βούλησή μας για συνομιλίες ουσίας. Δεν πρόκειται να υπαναχωρήσουμε σε
πιέσεις και τουρκικά τεχνάσματα που στόχο έχουν τη διάλυση της Κυπριακής
Δημοκρατίας και την υφαρπαγή της κυριαρχίας της. Αυτό είναι ιστορική εθνική
επιταγή. Είναι θέμα επιβίωσης του λαού και της πατρίδας μας. Είναι χρέος έναντι
στον ήρωα που τιμούμε σήμερα. Που επιτάσσει να ξεφύγουμε οριστικά από το
σύνδρομο της εθνικής υποδούλωσης και του εγκλήματος του 1974.
Είναι καιρός να δουλέψουμε συλλογικά, με όραμα και στόχους.
Να επανακαθορίσουμε τα μεγάλα «πρέπει» και να τα συνδέσουμε με την κοινή εθνική
στρατηγική μας. Να ολοκληρώσουμε λυτρωτικά τον ιστορικό κύκλο που ξεκινά από
την αγχόνη του αποικιοκράτη, εκτείνεται στην τραγωδία της εισβολής και ολοκληρώνεται
με την πράξη της απελευθέρωσης από τον τούρκικο ζυγό.
Με νωπές τις μνήμες και ανεπούλωτα τα τραύματα, οφείλουμε
να παραμείνουμε σταθεροί στην υπεράσπιση των βασικών αρχών λύσης του Κυπριακού.
Ο αγώνας μας είναι αγώνας επιβίωσης, είναι αγώνας δικαίου. Και σε τέτοιους
αγώνες, δεν επιτρέπεται η αποτυχία. Τώρα βρισκόμαστε στο σταυροδρόμι της
ιστορίας. Χρέος μας να μην ολιγωρήσουμε και να μην φανούμε κατώτεροι των
περιστάσεων.
Σήμερα, εμπνευσμένοι από την ηρωική θυσία του Στέλιου και
όλων όσων κατέθεσαν τη ζωή τους στο θυσιαστήριο της κυπριακής ελευθερίας, ας
εδραιώσουμε ένα ανίκητο μέτωπο. Να ατενίσουμε την ιστορία, τους αγώνες και όλους
όσοι θυσιάστηκαν, με το κεφάλι ψηλά. Στη μνήμη του, κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ και υποσχόμαστε
συνέχιση του αγώνα του ως την τελική δικαίωση του λαού μας.
Αιωνία του η μνήμη.
----------------
